Racconti, testimonianze, favole, poesie

Dicchi vena

(dedicata alla compagnia del Mini Bar)

di Lorenzo Bisio

Dicchi vena l’è n’ espression

sainsa sainsu e cugnision;  

in modu id dì,

ca n’ ö mancu inventò mi.

L’è statu u Ciglia, è fiö d’e’ Carusein,   

cl’ea in bel menabelein.

Ernu taimpi  tuti diversi,

saimpre pronti a fò di versi.

Zunöti  di na generasion

sainsa prublemi e preocupasion;  

pochi sodi in t’a gaiofa

a pensormu sulu a löfa.

In ta smana u se studiova,

trane u Tanu cu giova,

‘ncu a so motu morca Piagiü,

da  Caplesa a Caravagiü.

Estè e invernu l’ea li stesa,

un ghea versu c’us fermesa.

Au sabu u s’endova in giu a balò,

ma un se riüsiva moi a becò;

neinte done e tanta sfiga,

anche ‘n cui cesi  a formu  fatiga.

Ermu  saimpre ‘ncilindrè,

e de n’dò a drumì un ghea moi què.

As truvormu n’tin baretu

cinein, cürtu e stretu.

A ‘na cert’ua  tuti via,  

pe ndò a a baive in cumpagnia,     

n’ ti lücoli menu coi,

e us finiva a balò au Noi.

Aüva a sema tutti vegeti

sainsa caveli e n’cu i spegeti;

As  truvema  id meni man

anche  ‘n cu quei de Stasan.

E  dopu  avai bevuö e mangiò

un suvena ancua id  bragiò :

dicchi vena!